Apartament [nr 2]

Nie reagował na nic, i miał ZNOWU nadzieję, że tym razem nie będą mu się śnić różowe jednorożce... jak ostatnio...
Ciemno, ciemno, ciemno, ale chociaż światła na końcu nie było bo by się obudził. Nigdy nie miał innego snu, zawsze ciemność, jakieś głosy chcące przekonać go do samobójstwa, przypomnienia rodziny którą zabił jakoś tak przez pomyłkę chcąc uciec, kolejne głosy, tym razem mówiące że jest złym 'człowiekiem', i inne debilizmy które mogły go wiadomo gdzie pocałować, i tak miał to wszystko gdzieś.
Oby obudził się rankiem nietknięty, chociaż kiedyś chyba nie chciał się tak obudzić.

Kolejne pół butelki poszło jakoś sprawnie. Zbyt sprawnie. Odłożyłem ją gdzieś na bok próbując złapać równowagę. Nie przyniosło to jakichś rewelacyjnych wyników, jednak nie było najgorzej.
Właściwie nie wiem po co wstałem, czułem jak wszystko dookoła zaczyna wirować. Powróciłem do siadu uznając to za jedyne mądre rozwiązanie. Schowałem twarz między dłonie i czekałem, aż mi się poprawi.
Minęło może jakieś 10-20 minut, a ja nadal nie czułem się najlepiej. Położyłem się obok niego w duszy modląc się, bym obudził się przed nim.

Zaczął przebudzać się po godzinie, chociaż nadal był niewyspany i mózg domagał się kilkudniowego snu.
Udało mu się tylko na chwilę ogarnąć co się dzieje, i uśmiechnął się wiedząc że jednak nic mu nie zrobił, chociaż gdyby się zastanowił to wyszłoby kilka różnych scenariuszy kończących się inaczej.
Nie był w stanie wstać czy też coś powiedzieć, więc znów zasnął już się nie ruszając ni nic. Jego nietykalność była najważniejsza, ważniejsza niż jego życie, wszystko, i nikomu tej nietykalności nie odda, ona jest jego.

Zapadłem w jeden z tych moich poalkoholowych snów. Ci, którzy mnie znali, wiedzieli, że nie szybko ponownie się obudzę.
Zacząłem kręcić się z boku na bok, nadal mając nadzieję, że ten obok również jeszcze śpi. Bałem się, że przez sen mógłbym wpakować się na niego, jednak potrzeba odpoczynku była silniejsza niż strach.
Straciłem kontakt z rzeczywistością na najbliższe kilka godzin.

Obudził się rano, tak bardzo rano że ledwo słońce wzeszło a on już siedział spokojnie i śmiał się cicho na niego patrząc, wyglądał śmiesznie. Wiedział że się upił i zrobił mu bałagan w pokoju, ale to raczej było normalne, dla niego tak.
Uznał że lepiej będzie jak pogodzi się z jego obecnością.
Wstał, i wyszedł do łazienki połączonej z tym pokojem, po czym oczywiście rozebrał się i wszedł pod prysznic. Kochał takie części dnia, kiedy nie musiał myśleć, po prosu robił to co już musiał przy czym się po prostu normalnie, jakby nigdy nic, relaksował i zapominał o całym swoim życiu.
Szkoda tylko że nikt nie zainwestował w lepsze 'szyby' prysznicu i było go po prostu widać, po co przemyśleć.

Obudził mnie szum wody za nic nie przypominający zwykłego deszczu. Obróciłem się na drugi bok z nadzieją, że uda mi się ponownie zasnąć, jednak podłoga zaczęła mocno ugniatać moje biodro. Godząc się z brutalną rzeczywistością podniosłem się do pionu czekając, aż ten wyjdzie spod prysznica jednocześnie próbowałem przypomnieć sobie co stało się z moją koszulą. Postanowiłem, że jak tylko zobaczę się z właściciela domu poproszę go o paczkę tabletek przeciwbólowych i szklankę wody. Nienawidziłem momentu, w którym traciłem kontrolę nad ilością alkoholu, który piję.
Miałem tylko nadzieję, że chłopak nie odnalazł pustej butelki rzuconej gdzieś w rogu pokoju.

Nie mógł się powstrzymać i oczywiście musiał zacząć dosyć głośno mruczeć sobie coś pod nosem, nigdy nie mógł się oprzeć.
Wiedział jedno, on nie chciał aby on coś robił, a on nie chciał aby ten drugi, gość w końcu, mu coś robił, chyba powinno być dla niego proste.
Teraz zostało jedno: dlaczego leżał obok niego, dlaczego się upił, i dlaczego do cholery siedział w jego pokoju?

Zaczynając wątpić w to, że on kiedykolwiek stamtąd wyjdzie zacząłem samodzielnie się podnosić. Lekko chwiejnym krokiem skierowałem się w stronę drzwi, jednak widząc długi korytarz zakończony krętymi schodami w dół zrezygnowałem z pomysłu zejścia na dół. Oparłem się o futrynę i zagryzając wargę kontynuowałem czekanie.

Wyszedł i tylko zawiązał ręcznik wokół bioder. Oby tylko nadal był upity i aby nic głupiego mu do głowy nie przyszło, spotkał już tylu zboczeńców że aż pozapominał jak on tam się bronił.
Wrócił do sypialni i nie patrząc na niego usiadł na łóżku, miał go teraz gdzieś, przeszkadzał mu w tej chwili, w końcu no... chyba każdy w jego sytuacji by się niezręcznie czuł, a on zwłaszcza bo miał powód, powody, wszystko.

Podążałem wzrokiem za nim. Widząc, że ten nie okazuje większego zainteresowania poczułem się niechciany. Zupełnie tak, jak kiedyś...
- Cześć. - zacząłem rozmowę przypatrując się każdemu z jego ruchów.
Już na starcie miałem dziwne przeczucie, że jestem przegrany. Odgarnąłem włosy z twarzy próbując wyczuć, czy żaden z pięciu kolczyków na twarzy nie odkręcił mi się przez noc.

- Co ty tu jeszcze robisz - powiedział i tak bardziej do siebie i przeczesał dłonią mokre nadal włosy, nie chciało mu się ich suszyć.
Dziwił się że tak się do niego przyczepił, już myślał że jakiś dziwny powód miał, i po prostu sobie go na ofiarę wybrał czy coś, ale wychodziło na to że był to tylko i wyłącznie głupi przypadek i równie dobrze mógłby iść do kogoś innego. Poczuł się taki osamotniony wiedząc że sobie z nim w taki sposób normalny nie pogada.

- Przepraszam. Za bałagan i zmarnowanie Twojego czasu... - odpowiedziałem kierując się w stronę korytarza.
Nie czułem się najlepiej, a myśl o drodze, którą miałem stąd do swojego mieszkania sprawiała, że miałem ochotę umrzeć. Zszedłem po schodach w miarę możliwości i zacząłem szukać swoich rzeczy rozrzuconych po salonie.
Najwidoczniej trafiłem na niewłaściwą osobę.

Już ogłupiały położył się na łóżku.
Nie miał pojęcia co robić, bo raczej nie pobiegnie za nim i nie zacznie przepraszać, skoro to najwidoczniej jego wina że nie zasłużył na jego szacunek i pozwolenie na zostanie tu, mimo że zauważył że sobie przecież nie poszedł wcześniej.
Zaczął myśleć co byłoby gdyby wszystko potoczyłoby się inaczej.

Zacisnąłem czarny materiał koszuli, który był jeszcze wilgotny. Coraz bardziej żałowałem, że przybyłem do tego miejsca. Gdybym wszystko rozegrał inaczej nie musiałbym tu być. Mogłem dalej ścigać się z przyjaciółmi na naszych motorach, upijać się co weekend na domówkach i... Nie.
Nie, to nie mogło się tak skończyć.
Czułem się jak ścierwo. Mały, zagubiony chłopiec, którego nikt nigdzie nie chce. Ale to była tylko i wyłącznie moja wina. Sam zawsze nie pozwalałem nikomu się do siebie zbliżyć. A potem... Potem narzekałem na samotność i powtarzałem to, co robiłem wcześniej.
Nawet teraz chciałem się poddać. Uciec i udać, że nic nigdy się nie stało.
Ile dałbym za to, by usłyszeć, bym został.

Przestał myśleć o czymkolwiek.
- Idiota - mruknął i zasnął, wkurzało go to życie powoli, ciągle tylko napotykał debili którzy nie wiedzą czego chcą, i tylko zabierają mu jego cenny czas, którego nie miał już dużo, bo jako połączenie takich a nie innych ras nie miał zbyt dużo lat przez które mógł sobie robić co chce.
Miał nadzieję że jak się obudzi to już go nie będzie.

Zarzuciłem koszulę na siebie, nawet nie myśląc o jej zapinaniu. Włożyłem słuchawkę do ucha pozwalając by druga swobodnie opadała wzdłuż tułowia. Za wszelką cenę próbowałem stłumić w sobie żałosny śmiech przegranej ostatecznie znów dając upust pojedynczym łzom.
- Żegnaj. - wyszeptałem złamanym głosem, wiedząc, że on i tak tego nie usłyszy.
Nacisnąłem za klamkę i wyszedłem z budynku pozostając jednak na ogrodzie.

Spał sobie dalej, jakby nigdy nic się nie stało.
Miał gdzieś takich jak on, on sam chociaż miał jakiś cel w życiu, i wiedział kim ktoś może dla niego być, a nie zaczynał, robił innym nadzieję a potem zamieniał się w debila i znikał.
Szkoda że nie wiedział że tylko mu udało się zajść tak daleko.

Miałem już opuszczać posesję, kiedy do mojej głowy uderzył szczeniacki pomysł.
Do reszty mi odwaliło... - skarciłem się w myślach, jednak nie odrzuciłem tej opcji.
Zacisnąłem lewą dłoń w pięść, jak gdyby miało mi to dodać odwagi i zawróciłem uśmiechając się do siebie. Z powrotem spacerowałem po korytarzu wyniosłego domu szarowłosego. Wspiąłem się po schodach na górę, nie wiedząc kiedy moje własne nogi poprowadziły mnie na próg jego sypialni. Niepewnie zbliżyłem się do niego. Miał zamknięte oczy, a jego oddech był równomierny- spał.
Z każdym moim krokiem kierowanym w jego stronę czułem, jak mój żołądek zaciska się coraz mocniej. Zatrzymałem się dopiero kiedy miałem go na wyciągnięcie ręki. Niepewnie nachyliłem się nad nim i...
Złożyłem delikatny pocałunek na jego wargach.
- Dobranoc, słodki książę. - szepnąłem nie oczekując odpowiedzi.

- Śmieszne - mruknął otwierając tylko jedno oczko.
Zawsze był czujny, więc jego uwadze nie umknęło to, że usłyszał powtórne zamknięcie się drzwi wejściowych, czyli że znów wszedł.
Słodki... co? - zapytał sam siebie w myślach.
Zdziwił się że od razu tak się zbliżył, jednak po łagodnym rumieńcu widać było że nie miał zamiaru się kłócić, chyba czegoś takiego w końcu od każdego oczekiwał. Ale chociaż już mu to pozwolenie da, jak jeszcze posprząta to nawet się obrażać nie będzie.
Ale na razie wolał mu się przyglądać, z tak bliska.

Odetchnąłem z ulgą nie czując sprzeciwu z jego strony. Miałem ochotę wpić się w jego wargi, wydawały się być niczym lek na wszystko, co do tej pory mnie trapiło. Bezgłośnie dziękowałem sobie za wpadnięcie na tak z pozoru debilny pomysł.
Rozejrzałem się po pokoju. Chłopak spał, mogłoby się nawet wydawać, że uśmiecha się lekko; po podłodze walała się butelka po winie i pusta paczka, w której kiedyś były papierosy. Chwyciłem je i wyniosłem do śmietnika, który znajdował się piętro niżej.
Jak ja nienawidzę tych schodów. - zakląłem pod nosem i wróciłem do sypialni.
Nie chciałem wyjść na natarczywego, ani niezdecydowanego, jednak zaczynałem się już w tym wszystkim gubić. Wyciągnąłem z kieszeni telefon i przysiadając na podłodze niedaleko łóżka zacząłem grać. Chciałem, by już się obudził. Chciałem, by wszystko między nami się wyjaśniło.

- Znudziło Ci się już? - trochę jakby za tamtym tęsknił, zdziwiony jednak tym że nie zauważył że nie śpi podniósł się i na niego chwilę patrzył. Chociaż wyniósł to co zostawił.
Nie wiedział dlaczego to powiedział, jakby domagał się więcej mimo że w normalnych warunkach już by na policji był, ale była możliwość że już coś się działo.

- Hm? - mruknąłem podnosząc się z podłogi - Chcesz więcej?
Podszedłem w jego stronę i przykucnąłem na łóżku, dokładnie naprzeciw niego. Nie czekając na odpowiedź ponownie złączyłem nasze wargi. Tym razem nie było to tylko muśnięciem. Starałem się rozchylić jego usta wydając z siebie ciche pomruki.
Pragnąłem tej chwili od momentu, w którym ujrzałem go poraz pierwszy.

Aż skarcił się w myślach za to że mógł coś takiego sam sobie zrobić.
Nigdy się z nikim nie całował, nikt nie był zbyt blisko, przez co nie stawiał się ale wszystko szło z jego strony nieco opornie. Zaczął bać się o swoje bezpieczeństwo, bo jednak zbyt ubrany nie był... a jakby coś coś to nie miałby jak uciec, bo drzwi były za daleko. A przez okno mu coraz zimniej było.
Chciał się już sprzeciwić, uznać że się pomylił, jednak zamiast tego tylko pogorszył całą sprawę najwidoczniej.
To już nie była zabawa, jednak nie miał zamiaru żałować, nigdy nie żałował tego, co powiedział.
Bez chwili zastanowienia objął go, i starał się odwzajemnić pocałunek najlepiej jak potrafił.

Mimo zamkniętych oczu mógłbym przysiąc, że widzę lęk wymalowany na jego twarzy. Położyłem otwartą dłoń na wysokości mniej-więcej połowy jego pleców i delikatnym pchnięciem przysunąłem go do siebie. Uważałem, żeby nie posunąć się za daleko. Nie chciałem zrazić go do siebie jeszcze bardziej...
Nie przerywając pocałunku skierował drugą rękę w stronę jego szarych, nadal wilgotnych włosów. Ostrożnie przeczesałem je palcami.
- Podoba Ci się..? - wyszeptałem pytanie prosto do jego ucha.

Objął go mocniej i nie mógł wręcz otworzyć oczu.
Nie że był jakoś zdziwiony, po prostu ciało odmawiało mu posłuszeństwa, i nie mógł zrobić niczego niż tylko mu się oddać, nawet chyba raz o czymś takim pomyślał, ale nie wiedział że kiedyś będzie miał taką okazję, okazję aby do kogokolwiek się zbliżyć.
Chciał aby kontynuował, jednak nie powiedziałby tego nawet jakby mu zapłacono, ale widać było to już po nim.