Apartament [nr 2]

Nie do końca byłem w stanie uwierzyć w to, co się właśnie stało. Powoli się z tym oswajając położyłem się obok chłopaka, niedbale okrywając nasze ciała od pasa w dół. Spojrzałem na niego pod posklejanych od potu włosów opadających na moją twarz. Wydawał się być przytomny, jednak po tym, co stało się wczorajszego wieczoru bałem się, że niedługo to potrwa. Przyciągnąłem go do siebie po raz setny dzisiaj składając pocałunek na jego ustach.

Nie stawiał się, nawet sam się do niego przysunął, jednak nie zdążył go pocałować, no niestety.
Zasnął od razu gdy tylko zobaczył okno, czyli sekundę po tym jak go przyciągnął, a zwracając uwagę na to że jest już środek nocy to zaśnięcie jest niczym specjalnym.
Gdyby był w stanie od razu by mu powiedział co o tym myślał, jednak był pewien że rano już o gniewie zapomni, w końcu dla ludzi takie przeżycia są czymś dobrym, zwłaszcza że sam się na to zgodził, albo nawet nie zgodził, on mu się oddał bez przemyślenia sprawy, z powodu braku doświadczenia nawet w porozumiewaniu się z innymi.

Przeczesałem palcami jego szare włosy starając się uporządkować myśli. Fakt, że zasnął w moich objęciach wywołał we mnie złudzenie szczęścia. A może naprawdę byłem teraz szczęśliwy?
Po krótkiej chwili dostrzegłem, że nasze oddechy się zgrały. To było dość... Urocze. Poleżałem jeszcze kilka minut, bezcelowo patrzą się w sufit i nawet nie wiedząc kiedy dałem zaciągnąć się do krainy snów.

Zbudził się tuż nad ranem, zaraz obok niego, czuł się niepewnie jednak nie miał zamiaru odchodzić.
Nie był też zbytnio w stanie się podnieść, bo jednak słońce już wschodziło i fajnie byłoby się czymś zajął, ale były też inne zajęcia chyba.
Przez resztę czasu, trochę taki przestraszony, przyglądał się mu jakby wcześniej go nie widział, sądził bowiem że z bliska wygląda inaczej niż normalnie, ponadto to było lepsze niż ciągłe spanie, i mógł tak czekać sobie aż się w końcu obudzi, miał ochotę na jakieś miłe przywitanie.

Najprawdopodobniej byłem jeszcze we śnie. Bo jak inaczej wytłumaczyć to wszystko, co do tej pory się stało? Miałem wrażenie, że ktoś mnie obserwuje, jednak nie przeszkadzało mi to. Właściwie to już nic mi nie przeszkadzało. Mógłbym nawet być teraz całkiem nagi na środku targu, a i tak nie ruszyłoby mnie to. Bylebym miał gdzie się tam położyć i odpocząć.
Dokładnie tak, jak teraz.

Po godzinie zaczął się niecierpliwić i pierwszy raz spróbował wstać, jednak od razu tego pożałował, zwłaszcza gdy te wszystkie rany zaczęły pokazywać że nadal tam są i sobie nie poszły.
Znów więc położył się naprzeciwko niego i miał nadzieję że szybko się obudzi, w końcu musiał mu jakoś pomóc, to on mu to zrobił więc niech teraz cierpi i mu pomaga, bo nic innego do roboty tu nie ma.
Przez chwilę myślał o tym jak to będzie wyglądało, że ktoś wyższej rangi jest z niższą, i to że będą musieli akurat u niego mieszkać, chociaż mu się tu podobało, nawet bardzo.

Mruknąłem tylko coś przez sen najprawdopodobniej się przebudzając. Poczułem tylko jak materac łóżka uniósł się, a potem ponownie zagłębił. Próbował uciec?

Przez chwilę zastanawiał się nawet czy by go tak na pobudkę nie uderzyć, jednak gdy już się przygotował zdecydował się tego nie robić, tylko by pogorszył sobie sytuację.
Zamiast tego wolał przenieść dłoń na jego policzek, sam nie wiedział akurat dlaczego, po prostu zaczynał lubić jego obecność, nie zwracając uwagi na to kim jest, czyli tak samo jak on sam chciał aby inni go spostrzegali.
Dziwił się że jeszcze się nie obudził, on od razu po dźwięku desek byłby w stanie w razie czego się obronić czy coś, a ten sobie nadal spał i spał, a to on był bardziej wymęczony.

Powoli otworzyłem jedno oko czując przyjemny chłód wzdłuż policzka. Smuga światła bezlitośnie podrażniła moją źrenicę zmuszając mnie tym samym do zamknięcia powieki.
Chwilę później otworzyłem oboje oczu, skupiając wzrok na chłopaku.
- Dzień dobry... - wyszeptałem zaspanym głosem. Zawsze po obudzeniu się miałem chrypkę, którą nawet zdążyłem polubić.

Cofnął rękę i już chciał rzucić jakąś zaczepką, jednak nie był w stanie, bez powodu.
Czuł w głębi siebie że nie powinien być dla niego taki, jaki jest dla całej reszty, w końcu od tej nocy łączyło ich coś więcej niż tylko rozmowa, i były duże szanse na to, że przerodzi się to w coś większego.

Nie dość, że nie otrzymałem odpowiedzi, to jeszcze zaprzestał pieszczot. Świetnie. Wydałem z siebie niewyraźny bełkot momentalnie czując jak głód ściska mi żołądek.
Podparłem się na łokciu, leniwie wyciągając szyję tak, by zbliżyć nasze twarze. Już miałem go pocałować, jednak zatrzymałem się, kiedy dzieliło nas być może pół centymetra. Byłem ciekaw, jak teraz się zachowa.

Znów trochę się speszył gdy się do niego zbliżył, często dziwnie się czuł gdy ktokolwiek się do niego zbliżał, a teraz było to jeszcze silniejsze.
Jednak gdy zauważył co chce zrobić nie chciał czekać i sam od razu go pocałował, po co miał sobie żałować skoro i tak pewnie co jakiś czas tak będzie, nie przeszkadzało mu to wcale, dopóki nie chciał go gwałcić czy też inne rzeczy.

Od razu odwzajemniłem pocałunek. Uczył się, to dobrze. Podniosłem się do siadu i rozejrzałem dookoła pokoju. No tak, wszystkie moje ciuchy porozrzucane były po podłodze.
Nie bawiąc się w żadne okrywania kołdrą czy tym podobne wstałem z łóżka i przeszedłem kilka kroków w poszukiwaniu bokserek.
Schyliłem się po nie i od razu zacząłem zakładać co chwilę wpatrując się w chłopaka.

Znów upadł na łóżko i przez jakiś czas wpatrywał się w okno.
Tak dawno nie widział normalnego, poburzowego poranka, nawet nie zwrócił uwagi na to że burza w ogóle była.
Chciał wstać, tak bardzo chciał wstać ale nie mógł, jednak mógł sobie tak leżeć, chociaż nie będzie musiał niczego robić.

- Jak się czujesz? - spytałem strzelając sobie z gumki o biodro.
Muszę przyznać, że zaskakiwał mnie coraz bardziej. Chyba nigdy nie sądziłem, że zastanę go jako wpół nagiego, zamyślonego chłopca. Już bardziej prawdopodobne było to, że dostanę kopa z półobrotu przy pierwszej-lepszej okazji, lub nawet bez niej.
Złączyłem dłonie nad głową, odchylając napięty kręgosłup lekko w tył, by usłyszeć, jak każdy z kręgów "strzela". Następnie zrobiłem to samo z szyją i palcami.
Podszedłem trochę bliżej łóżka, siadając na jego krawędzi.

- Na pewno nie dobrze - gdyby wiedział, cieszyłby się że zapomniał tej swojej obietnicy, i jednak nic mu nie zrobi, bo kolejny człowiek na koncie to grzech.
Cały czas myślał, nie wiedział co robić, czy domagać się na przykład wyjaśnień, prosić o pomoc, czy też samemu po prostu wstać, ubrać się i wyjść. Wcześniej nigdy do takiego momentu nie doszedł.

- Huh? Jak to? - spytałem jakby nie dowierzając.
Postanowiłem, że dołączę się do niego i zająłem miejsce obok. Miałem ochotę go przytulić, ale uznałem, że to jeszcze nie ten moment. Mógłby chociaż najpierw wstać.

- Tak to - spojrzał na niego zły i westchnął.
- Oprócz tego że źle się czuję to nie mogę wstać bo nawet ręki nie czuję, to twoja wina - znów przypomniał sobie o bólu i aż się skrzywił, nie że ból mu przeszkadzał, po prostu pierwszy raz czuł się jak dowartościowany człowiek, demona w sobie już prawie nie czuł, a to było dziwne. Może po prostu sam nie chciał tego czuć.
Ledwo ledwo zasłonił się kołdrą całkowicie, bo okno nadal było otwarte, a niedługo możliwe że znowu będzie padać, wyczuwał to od razu.

Kąciki moich ust skierowały się nieznacznie ku górze, nawet zbyt lekko, by nazwać to uśmiechem. Słowo "grymas" chyba bardziej nadawało się do jego opisania.
Złapałem go pod żebra i podniosłem tak, jak robią to z niemowlętami, jednocześnie wstając z łóżka. Pozwoliłem, by oparł podbródek o moje ramię i czekałem, aż zorientuje się, by opleść mnie swoimi nogami wokół pasa.
- A gdzie byś chciał iść? - spytałem zadowolony z siebie.

- Najlepiej nigdzie - ziewnął i odepchnął go od siebie dzięki czemu znów wylądował na łóżku i trochę szczęśliwy znów się przykrył, podobała mu się ta pościel, taka ładna, i przyjemna.
Dopiero potem zaczerwienił się i przypomniał sobie że trochę przesadził gdy go podnosił, i to bardzo przesadził, bo myślał już że zrozumiał że się wstydzi, i jako ten uległy chyba powinien się tak zachowywać, bo agresywny się robić znowu nie będzie.

- Mh. - mruknąłem tylko jednak nie spuszczając wzroku z niego.
Poczułem pod stopami szorstki materiał, wiec niewiele myśląc schyliłem się po niego. Ręcznik.
- W każdym razie ja idę do kuchni... - rzuciłem tkanknę w stronę chłopaka.
Swoje kroki skierowałem ku wyjściu. Kiedy już miałem przekroczyć futrynę odwrocilem się.
- Jeśli się namyślisz to dołącz. - dodałem znikając za rogiem.

- Idiota - ciekawe jak myślał że on się podniesie i za nim pójdzie, skoro sam musiał mu w tym pomagać.
Po jakimś czasie jednak przemógł się, i mimo bólu i pieczenia prawie że wszędzie, i wstał, po czym poszedł do łazienki i trochę opornie się ubrał. Nie mógł się ruszać, jednak nie miał zamiaru paradować po domu nago, i jeszcze przy kimś.
Po tym trochę pokój ogarnął i znów się położył, tym razem jednak normalniej.

Zbiegłem po schodach mimo, że ból w niektórych częściach ciała stawał się nie do zniesienia. Wstawiłem wodę do czajnika i czekając aż się zagotuje zacząłem grzebać po szafkach. Ostatecznie rezygnując z jedzenia czegokolwiek i wyciągając kawę. Kiedy woda się zagotowała, wsypałem dwie łyżki kawy i zalałem ją. Zaniosłem kubek do salonu i usiadłem na kanapie.
Słyszałem jak chłopak kręci się po pokoju, jednak niedługo to trwało. Ze zdziwieniem zauważyłem paczkę papierosów na stoliku. Zapalilem jednego i mimowolnie skierowałem swój wzrok na szybę. Wbiłem pusty wzrok w poranny krajobraz, jednocześnie zastanawiałem się, czy on robi to samo.

Nudziło mu się, znowu. Jakby nie mógł wstać i na przykład do niego pójść, zastanawiał się dlaczego już tak nie myślał. Przecież jeszcze jakąś godzinę, dwie temu sądził że to ten jedyny i będzie za nim w kółko łazić, a teraz mu się wszystkiego odechciewało.
Przez moment myślał że jest chory, że coś się dzieje i nie wie co robi, ale po tym zauważył że minęło zbyt mało czasu aby mógł cokolwiek o czymś na serio myśleć.
To że wkitrzył mu się na chatę, robił co chciał, brał co chciał, i jeszcze się z nim przespał nie znaczy, że od razu są razem.

Dopiłem ostatni łyk napoju pomału się rozbudzając. Było zbyt wcześnie jak dla mnie. Zwykle leżałbym w łóżku do jakiejś piętnastej, szesnastej... Teraz było około dwunastej, może nawet wcześniej. Włożyłem kubek pod zlew i ponownie wszedłem na górę.
- Nadal leżysz? - spytałem chłopaka podnosząc koszulę i spodnie z podłogi.
Chyba będę musiał wziąć prysznic.