Centrum handlowe

Wzruszyłem ramionami. Skoro obaj nie pamiętaliśmy to oznacza długie wycieczki po sklepach szukając czegoś co nam się przyda. Mój wzrok utknął na ogromnym logo Punk Rave.
- Wejdziemy? - spytałem wskazując na wejście do sklepu.
Od kilku lat swoje ciuchy kupowałem najcześciej w nim. Być może będzie coś wartego jego uwagi. A bynajmniej mojej, choć to oczywiste. Zawsze coś przykuwało moją uwagę.

- A po co niby? Myślałem że po coś bardziej konkretnego przyszliśmy, i wolałbym abyśmy razem wybierali gdzie idziemy. - znów się denerwował, nienawidził takich miejsc, za dużo wszystkiego a mógłby kupić wszystko, tylko do wyboru ma tyle że sam się gubi, i najlepiej to siedziałby sobie godzinami na ławce a ktoś by za niego wszystko kupował, tak byłoby najlepiej.
- Jak chcesz to se idź, ja nigdzie nie idę. - chyba niezbyt się zainteresował jego 'wyborem', chociaż gdyby to był jakiś inny dzień to pewnie ucieszyłby się i poszedł tam razem z nim.

Spojrzałem na niego, później na logo sklepu. Cholera, nie chciałem go zostawiać.
- Więc co będziesz robił? - spytałem.
Jeśli miał siedzieć i czekać to chyba sobie odpuszczę i przyjdę innego dnia. Chyba, że on sam poszedłby szukać czegoś "konkretniejszego". Wtedy spotkalibyśmy się za kilka minut i każdy miałby to, czego chce.
Westchnąłem. Dlaczego to wszystko zawsze musi zależeć od niego?

- Nic. - już nawet widać było że był wkurzony, bardzo wkurzony.
Rozglądał się nerwowo w poszukiwaniu czegokolwiek co uratowałoby go w tej sytuacji, jednak najwidoczniej jakieś głupie sklepu przejęły władzę i nic nie znajdzie. Pamiętał czasy kiedy było kilka sklepów na całą ulicę i ludzie byli szczęśliwi, a teraz całe centra i tylko wszyscy kasę niepotrzebnie wydają, przecież to nie ma celu żadnego.
Zaczął przypominać sobie co chciał kupić, ale czemu by jeszcze ich obu nie podenerwować tym że nie jest pewien do którego sklepu powinien pójść.

- Hej, nie denerwuj się... - odpowiedziałem łagodnie - Więc gdzie chcesz iść?
"Żegnaj Punk Rave, zobaczymy się innym razem", pomyślałem z bólem. Jednak... No cóż, nie moja w tym wina.
Wbiłem w niego wzrok, chcąc go objąć czy jakoś inaczej uspokoić, ale powstrzymałem się. Kto wie jak zareaguje... Ten chłopak był jedną, wielką zagadką.

- Sam nie wiem. - zaczynał powoli żałować że akurat on wymyślił to wyjście, bo już się wszystko komplikowało a on chciał tylko po najważniejsze rzeczy przyjść. W tym momencie latanie po wszystkich sklepach było bez sensu, bo oprócz tego że sam jakiś nowoczesny nie jest, to jeszcze nie znają się na tyle długo, a to chyba ledwo trzy dni, aby już wiedzieć który gdzie będzie chciał chodzić.
Znalazł wzrokiem ławkę, ławeczkę, wolne siedzenie, gdzie musiał oczywiście usiąść. Lubił takie miejsca, gdzie można usiąść i pośmiać się w myślach z ludzi którzy łażą, wydają pieniądze, a potem narzekają że nie mają jak kredytów spłacać albo na coś im brakuje.

Podążyłem za jego wzrokiem. Najprawdopodobniej skupił go na ławce. No tak, przejść taki kawał drogi tylko po to, żeby usiąść...
- Może najpierw usiądźmy i przemyślmy to na spokojnie? - zaproponowałem.
Nie był to jakiś powalający pomysł, ale na ten moment chyba najbardziej odpowiedni. Choć naprawdę nie wiem po co chciał tu przychodzić, skoro nawet nie pamięta po co.

- Może być - sądził że gdzieś niedaleko powinno być jakieś fajne miejsce gdzie mogliby sobie na spokojnie usiąść, pogadać albo wspólnie pomyśleć, to byłoby lepsze niż siedzenie na ławce i wkurzanie się jeden na drugiego. Podniósł się więc z ławki i rozejrzał, w poszukiwaniu czegoś takiego, jednak nie miał pojęcia jak coś takiego powinno wyglądać, przez co tylko znów usiadł na ławce i gapił się w podłogę, wszyscy których wcześniej poznawał agresywnie reagowali gdy dowiadywali się że nic o współczesnym świecie nie wie, bo w końcu w biednych miasteczkach nie ma takich luksusów.

- Coś się stało? - spojrzałem na chłopaka.
Wydawał się być zdenerwowany, co kompletnie wprowadzało mnie w stan ogłupienia. Miałem dziwne przeczucie, że nawet jeśli znalibyśmy się trochę dłużej, niż te kilka dni,. to nadal nie wiedziałbym o co mu chodzi. W dodatku dookoła było tyle ludzi, świetnie wręcz.
Nienawidziłem tłoku, dusiłem się w społeczeństwie, jednak zgodziłem się na wyjście. Pozwoliłem sobie na to, bo myślałem, że jakoś to nas do siebie zbliży. Bardziej poznamy własne gusty, pośmiejemy się, cokolwiek co wprawi nas w dobry humor. Niestety to, co aktualnie czułem w środku nijak nie przypominało niczego z tych rzeczy... Chwilowo zaczynałem mieć wrażenie, że cała jego pewność siebie gdzieś tam zanika. Jak gdyby był w centrum handlowy pierwszy raz.

- Może pójdziemy do jakiegoś normalniejszego miejsca? - najwidoczniej nie mógł przyzwyczaić się do tej atmosfery, do tego że wszędzie są ludzie, do samego tego że nie lubił aż takich miejsc, i powoli robił się przez to i zdenerwowany, i zmęczony. Nie chciał go smucić czy inne, mimo że jeszcze jakiś czas temu by o czymś takim marzył, więc wolał nawet nie myśleć o tym że mieliby wrócić bo mu się coś takiego nie podoba, jest debilem i nie ogarnia że ludzie takie miejsca lubią.

Westchnąłem ciężko. Więc po co przyszliśmy, skoro nawet nic nie kupił? W dodatku nawet nie chce nigdzie ze mną iść, bym coś dla siebie wybrał.
- Gdzie? - Byłem lekko poirytowany. Strasznie chciałem wykorzystać okazję, że już tu jesteśmy i kupić trochę więcej rzeczy, by nie musieć już tu wracać zbyt szybko, a tym czasem zapowiada się na to, że nie kupimy niczego.
Z rezygnacją podniosłem się z ławki. Stanąłem naprzeciw chłopaka i patrzyłem prosto w jego oczy szukając w nich odpowiedzi. Coś musiało się przecież stać, skoro nagle się rozmyślił.

- Albo w ogóle wróćmy już do domu - nie był pewien dlaczego uznał teraz że mieszkają razem, jednak był pewien że długo tam nie wytrzyma i tak łatwo się nie przyzwyczai, może jeszcze zbyt wcześnie na coś takiego.
Trochę z rezygnacją wstał i stanął tuż przed nim, jakby czegoś oczekując lub czegoś chcąc, sam nie wiedział dlaczego tak robi, coś po prostu mu kazało jakby. Stał się spokojniejszy, już nie zdenerwowany, wręcz przeciwnie, ale chciał jak najszybciej już wrócić i kontynuować ich skromne, kilkudniowe życie w kilku ścianach.

- Muszę tylko kupić pewną rzecz. - wziąłem głęboki oddech - Zaczekasz tu na mnie? Nie powinno zająć wiele czasu.
Niepewnie położyłem rękę na jego ramieniu. Było mi miło, że nie korzysta z okazji, by mnie zostawić i uciec. Nawet bardzo.
Zacząłem myśleć o tym, co zatem będziemy robić w domu, skoro zakupy niezbyt się udały. Pewnie z czasem przyzwyczai się do tych hałasów i tłumów, ale póki co lepiej będzie, jeśli to ja będę chodził w takie miejsca sam.
- Prawie zapomniałem... - dodałem po chwili - Musimy jeszcze zajść do mojego mieszkania.

- Jeśli musisz to zaczekam. - trochę zawiedziony znów usiadł na ławce. Miał nadzieję że kilku kolejnych godzin tam nie spędzi, bo wielce panowi zachce się zużywać kasę, jakby nie pamiętał że mieszkał chwilowo u niego i to on go utrzymywał.
- Jeszcze o tym nie zapomniałem - zaśmiał się i spojrzał na niego tak na sekundkę, chciał posiedzieć tu dłużej, pochodzić z nim po sklepach porozmawiać, ale nie mógł, po prostu nie mógł, oby tylko szybko się przyzwyczaił bo nie wyobrażał nawet sobie że będzie siedział sam w domu a on będzie sobie latał gdzie chce, za co chce, i z kim chce.

- Nie zajmie mi to długo. - zapewniłem i poszedłem przed siebie co chwilę oglądając się za nim.
Przyspieszyłem kroku i chwilę pózniej skręciłem w bok. Wszedłem do sklepu.
Na moje szczęście jedyną osobą, która tam była to sprzedawca. To, czego chciałem leżało na ladzie, więc bez namysłu sięgnąłem po kilka sztuk i zapłaciłem.
Wróciłem do chłopaka niemalże biegiem.
Stanąłem przed nim zdyszany podpierając ręce nad kolanami, z trudnością łapałem oddech
- Jestem.

- Więc wracamy? - wstał i jakby zadowolony z tego że szybko wrócił pogłaskał go łagodnie po głowie i rozejrzał się, nie był w stanie przez stres wyczuć która pora dnia była, więc zostało tylko poczekać na to aż wyjdą, a nadzieję miał że szybko się to stanie.
Starał się zapomnieć o tym że sam to wymyślił, że sam to zniszczył, nie potrzebował wyrzutów sumienia skoro i tak nie był na niego zły, i to też za to zaczynał go coraz bardziej lubić, nie licząc tych innych, typowo ludzkich odczuć i samych tych emocji.

- To chodź. - wyprostowałem się.
Ruszyłem powolnym krokiem. Schowałem ręce so kieszeni dla upewnienia, życzy aby napewno zabrałem swój zakup ze sklepu. Uśmiechnąłem się do siebie snujących plany na dalszą część dnia.

- A tak w ogóle to co tam kupiłeś? - ruszył za nim patrząc jednocześnie na niego ciekawym i niecierpliwym wzrokiem. Mimo że widział gdzie idzie nie zwrócił jednak uwagi na to, jakiego typu sklep to był, a już wszystko co przyszło mu do głowy było zbyt głupie i sam ogólnie ogłupiał.
A oprócz tego robiło mu się zimno mimo panującej temperatury i chciał jak najszybciej wracać.

- Nic szczególnego. - westchnąłem i wyciągnąłem z kieszeni paczkę papierosów. - Tak poza tym... Palisz?
Wyciągnąłem rękę w jego stronę. Oczywiście, że to nie była jedyna rzecz, którą kupiłem, ale może lepiej, by póki co nie wiedział.

- Nie. - nie domyślił się że zamiast kupienia czegokolwiek innego wybrał właśnie to, ale co on tam wiedział, skoro sam nie miał pojęcia co by kupił gdyby miał jedną szansę. Dalej szedł przez siebie, nie pamiętając nawet gdzie było wyjście, jednak czuł się spokojniej wiedząc że już niedługo wrócą, i będzie mógł odetchnąć i odpocząć od tej atmosfery, zastanawiał się dlaczego tak jest, że nie może przesiadywać w tłumach, na targu przecież nic mu się nie działo...

W ciągu kilku kolejnych minut znaleźliśmy się przy wyjściu. Przekroczyłem próg i znalazłem się za budynkiem. Poczułem jak fala świeżego powietrza uderza mi prosto w trzarz rozwiwując włosy na wszystki strony.

- Poprowadzisz? Nie znam drogi powrotnej. - posmutniał stojąc chwilę w miejscu. Tak jak przypuszczał było strasznie zimno, i ciemno, jednak na szczęście widział nawet tak i nie było żadnego problemu.
Obawiał się że szybko tam nie wróci, co najmniej jeszcze gdy nie potrafi czasem się opanować.

- Jasne. To niedaleko stąd. - chwyciłem go za rękę.
Razem powinno nam się iść lepiej, a bynajmniej powinno być trochę cieplej.
Szybko rozpoznałem okolicę- mój dom znajdował się kilkanaście metrów dalej, toteż droga nie powinna zająć nam zbyt wiele. Zacisnąłem dłoń trochę mocniej i kątem oka spoglądałem na niego.

Domyślając się że są już niedaleko szedł nieco szybciej, lekko zawstydzony starał się nie zwracać uwagi na to że już doszło do takich spokojnych spacerków z trzymaniem się za rączki włącznie.
Dopiero teraz zauważył że miał iść do siebie po prawdopodobnie swoje rzeczy, co znaczyło że teraz na serio chciał się do niego przeprowadzić. Nie wyobrażał sobie tego.
[zt]

Wszedł do centrum, nawet nie oglądając się za siebie bo wiedział, że chłopak idzie za nim. Od razu skierował się do sklepu zoologicznego, tam wybierając dla kota odpowiednią karmę. Chwilę się jeszcze zastanowił, czy nie powinien wziąć dla niego jakiejś zabawki.