Mieszkanie nr 1

- Nie musisz. Ładnie ci z tą blizną, tak jakoś groźnej. Chociaż nie wiem, czy po jakimś czasie ci nie zejdzie - ozajmił i zmarszczył lekko swoje brwi, przyglądając się jego szyi. W końcu jednak wrócił do obejmowania i przytulania go.

- Groźniej? - zapytałem z lekkim rozbawieniem, ale w sumie nie zastanawiałem się nad tym jakoś dogłębniej. Mocno wtuliłem się w Lauriego, oddychając teraz wyłącznie zapachem jego mydła.
- Kocham cię - mruknąłem z uśmiechem, zerkając nieco do góry na jego twarz.

Odetchnął cicho, słysząc go. Zerknął w dół, na chłopaka i przeczesał palcami jego włosy. Zmarszczył lekko brwi, chwilę się nad czymś zastanawiając.
- Wiesz, wydaje mi się, że się zauroczyłem - stwierdził w końcu, przyglądając się mu z uwagą.

- Dopiero? - zapytałem jakby z wyrzutem, ale nie przestawałem się uśmiechać. Wspiąłem się na palce i cmoknąłem go w czubek nosa.
- No i bardzo dobrze. Chyba. - wzruszyłem lekko ramionami, opuszczając na chwilę spojrzenie.

- I ty jeszcze narzekasz? Myślałem, że sprawię ci tą wiadomością przyjemność - odetchnął cicho i podniósł go tak, żeby chłopak był z nim równy. Cmoknął go w usta.
- To bardziej niż bardzo dobrze.

- Racja. To wręcz wspaniale - przytaknąłem z szerokim uśmiechem i objąłem go luźno. Przez długą chwilę bez słowa patrzyłem mu w oczy i po prostu się cieszyłem. Że też mnie spotka coś tak pięknego!
- I co teraz, kolejnym krokiem będzie prawdziwa miłość? - zapytałem cicho.

- Tak, myślę, że tak. A potem zaręczyny - zażartował i postawił go na ziemi. Dla odmiany pochylił się nad chłopakiem i cmoknął go w usta.
- Chyba pierwszy raz poczułem się szczęśliwy.

- I to dzięki mnie! - dodałem z radością, nie odrywając od niego oczu. Chyba jednak los bywa czasem dobry nawet dla kogoś takiego, jak ja. Nawet niewolnik może się poczuć szczęśliwym w życiu.
- I zapamiętam sobie to o zaręczynach - zastrzegłem żartobliwie z szelmowskim uśmiechem.

- Zapamiętaj, zobaczymy za jakiś czas - uśmiechnął się lekko rozbawiony, dopiero po chwili go puszczając.
- Chodź, pewnie kot już się za nami stęsknił - stwierdził i wyszedł z łazienki.

- Oczywiście - przytaknąłem szybko, nie przestając się uśmiechać. Czułości czułościami, ale kto też człowiek. Tak jakby.
Niemalże w podskokach opuściłem łazienkę i udałem się od razu do kuchni. Irual, jak na zawołanie, wychynął spod kanapy i podreptał za mną, błagając spojrzeniem o karmę.

- Dasz mu karmy? - spytał Schiaviego, zerkając na kota jaki przydreptał do nich, wyraźnie oczekując swojego śniadania. Sam Lauri zabrał się za robienie dla siebie kawy, jaką przecież pił niemal codziennie.

Odpowiedziałem mu tylko skinieniem głowy, po czym od razu sięgnąłem po karmę i napełniłem nią miseczkę kota. Kiedy ten z lubością wziął się do jedzenia, ja siadłem sobie przy stole i przyturlałem w swoją stronę pomarańczę.
- Ładny dzisiaj dzień - stwierdziłem pogodnie.

- Masz rację. Jest dość... słonecznie- oznajimł, wyglądając za okno. Oczywiście nie mógł okreslić, czy jest zimno czy ciepło, bo sam nie potrafił odróżniać temperatury. Tylko głęboko więc odetchnął i upił łyka gorącej kawy, która rzecz jasna go nie poparzyła.

Zerknąłem krótko na trzymany przez niego kubek z kawą i z lekkim zaskoczeniem zauważyłem, że jego zawartość paruje. Chyba takie rzeczy nie powinny mnie już dziwić, przecież mieszkam z tym wampirem już od pewnego czasu. Wzruszyłem krótko ramionami i zacząłem obierać swoją pomarańczę.
- Masz jakieś plany na dziś? - zapytałem po chwili milczenia, podnosząc na niego wzrok spod grzywki. Chyba była już odrobinę za długa, bo musiałem odgarniać ją na bok, żeby dobrze widzieć.

- Plany? Niee, żadnych. Właściwie to niby moglibyśmy coś razem porobić, ale nie mam pomysłu - stwierdził i spokojnie upił kolejnego łyka kawy. Oblizał nieznacznie swoje wargi, bo zostały na nich kropelki napoju.

- Możemy gdzieś wyskoczyć - zaproponowałem melancholijnie, patrząc na niego w zamyśleniu. - Na przykład... gdzieś do miasta, albo coś. Robi się ostatnio coraz cieplej, może trzeba to wykorzystać. O ile, oczywiście, chcesz.
Do końca obrałem pomarańczę i teraz wreszcie mogłem zacząć ją jeść. Potraktujmy to jako moje śniadanie.

- Jeśli chcesz, to dobrze. Tylko nie wiem na co masz ochotę, a tu w mieście jest mało atrakcji - stwierdził i skrzyżował ręce na piersi. Wstał i oparł się o blat stołu, dużym łykiem wypijając resztę kawy.

- Możemy iść po prostu na spacer - powiedziałem, nadal nie odrywając od niego wzroku. A przecież chyba nic się w nim nie zmieniło przez ostatnie dziesięć sekund, ciągle był tym samym Laurim.
- Wiesz, ee... jak to pan i niewolnik. Możesz wziąć mnie na smyczy - dodałem, uśmiechając się mimowolnie.

- No tak, jasne. Zupełnie o tym zapomniałem - oznajmił i nieznacznie zmarszczył swoje brwi, odkładając kubek.
- Gdzie jest twoja smycz?

Odłożyłem połowę pomarańczy, która mi została i posłusznie poszedłem znaleźć smycz. Przy okazji wziąłem swoją obrożę, bez której przecież nie dałoby się mnie spiąć. Przyniosłem je do kuchni i podałem Lauriemu,
- Tylko... nie za ciasno, dobrze? - poprosiłem, starając się zabrzmieć optymistycznie. Z jednej strony cieszyłem się, że będę mógł wyjść na powietrze, ale z drugiej... ach, sam się prosiłem o tę smycz. Niech będzie.

- Jasne. Nie mam na celu cię udusić i wlec ze sobą trupa - mruknął i zapiął mu w miarę luźno smycz. Do tego przypiął obrożę i pociągnął lekko, żeby sprawdzić, czy jest dobrze.

Delikatnie wsunąłem palce za obrożę. Widząc, że mogę swobodnie ją przesuwać, skinąłem głową i popatrzyłem na Lauriego.
- Skończysz kawę i idziemy? - upewniłem się. Trochę mi było dziwnie z tą smyczą, ale przecież nie chodzi tu o moją wygodę. Ludzie muszą widzieć, że jestem tylko niewolnikiem.

- Już skończyłem - mruknął i pociągnął go za smycz, idąc w stronę wyjścia. Tam skierował się na miasto.