Mieszkanie nr 1

- Jak chcesz, to się połóż. Może najdzie mnie na coś ochota wieczorem - uśmiechnął się, dość wrednie. Chyba był zbyt łagodny dla swojego niewolnika, ale to i tak pewnie w końcu się zmieni. Nie potrafił za każdym razem udawać miłego i troskliwego, co było irytujące. Odetchnął cicho i podał mu jego własne ubrania.
- Możesz się przebrać, tak jak obiecałem. I chyba będę musiał przejść się z tobą do sklepów, żebyś miał jeszcze jakieś ciuchy. Ale pomyślimy o tym potem - oznajmił, opierając się o ścianę naprzeciw niego. A nuż załapie się na całkiem ładny pokaz, jakim będzie oglądanie jak jego niewolnik się przebiera. Nie może przepuścić takiej okazji.

- Dziękuję, panie - jęknąłem słabo, przyjmując od niego ubrania. Chwilę jeszcze siedziałem na łóżku, jakby regenerując siły. Rozszalałe przed chwilą myśli nagle ukierunkowały się w jedną, niezbyt jednak satysfakcjonującą. Zerknąłem krótko na moje ubrania, to znów na pana i westchnąłem cicho. Powoli wrócił mi hart ducha.
Wstałem sztywno, zaczynając od koszuli. Z lubością pozbyłem się tego chorego kostiumu, odrzucając go na bok. Kiedy jednak doszedłem do spodni, speszyłem się nieco. Specjalnie stanąłem do pana tyłem, przynajmniej połowę dumy obronię.

Rzecz jasna nie odpuścił do samego końca. Obserwował z rosnącym zadowoleniem, jak chłopak się rozbiera. Gdy jednak ta rozrywka się skończyła, odetchnął cicho, przeciągając się z cichym westchnięciem.
- Masz niezły tyłek - wypalił w końcu, nie potrafiąc się powstrzymać. Podszedł do chłopaka i złapał go za pośladek, z cynicznym uśmieszkiem go ściskając.
- Mam pytanie. Byłeś już kiedyś... używany? - spytał, dbając o odpowiedni dobór słów. W końcu nie znał przeszłości swojego niewolnika, a takie rzeczy wolał wiedzieć.

Głośno wciągnąłem powietrze, czując jego rękę na swoim tyłku. Zaczyna się, pomyślałem. Żebym tylko nie spanikował.
- Tak jest, panie - odpowiedziałem nieco oschle na jego pytanie. - Swego czasu sprzedawanie siebie dawało mi szansę na zarobienie pieniędzy.
Być może tego drugiego nie musiałem mu mówić. Weźmie mnie za jakąś tanią dziwkę.

- Jaka szkoda - odetchnął płytko, chociaż w sumie spodziewał się, że coś takiego może mieć miejsce. Puścił jego tyłek, odsuwając się na krok.
- Będę się musiał w końcu przekonać, co potrafisz. W końcu, miałeś szansę zdobyć doświadczenie - oznajmił, siadając na kanapie, tak jak jeszcze niedawno. No cóż, wszystko ma swoje dobre i złe strony. Przynajmniej chłopak nie będzie piszczał, że nie chce, gdy Lauri będzie go wykorzystywał. Chociaż, to też byłaby jakaś forma zabawy. Zmarszczył lekko swoje brwi, patrząc na niego z uwagą.

- Nie nazwałbym tego doświadczeniem, panie - mruknąłem, patrząc na niego uważnie. Przynajmniej już mnie nie macał. Zaraz jednak zaczęło do mnie docierać, co on mi właściwie sugeruje. Pewnie lada moment będzie się do mnie chciał dobrać, a ja oczywiście będę musiał mu ulec. Bo innej opcji nie ma.

- Skoro nie doświadczeniem, to czym? Przecież skoro już wiesz, jakie to uczucie, masz w pewnym sensie doświadczenie w tej dziedzinie - oznajmił, zerkając na niego spod zmrużonych powiek. Przyszło mu do głowy, że powinien kupić dla niego jakieś zabawki. Załatwi to, gdy będzie na mieście. Przejechał palcami po swoich włosach, jakie częściowo spoczywały teraz na sofie obok niego. Zaczął się nimi bawić, nie mogąc się powstrzymać. Chyba te włosy były jedynym, co kochał.

Zerknąłem ukradkowo na to, jak zaczął bawić się swoimi włosami. Po chwili jednak ponownie utkwiłem spojrzenie w jego twarzy, unosząc delikatnie podbródek do góry.
- To żadne doświadczenie w przeżywaniu rozkoszy, skoro tylko wpychają ci brudną szmatę do ust, wiążą ręce i brutalnie gwałcą - powiedziałem szybko, głosem lekko uniseionym od gniewu. Nawet zapomniałem o formułce grzecznościowej, ale chwilowo miałem to gdzieś.

- Myślisz, że u mnie będzie inaczej? Nie jesteś niczym więcej jak niewolnikiem, nie mam obowiązku bycia miłym i delikatnym. Mógłbym nawet wypić ci całą krew i nikt nie pozwałby mnie o zabójstwo - odparł w końcu, wygodniej układając się na sofie. Uśmiechnął się dość nonszalancko.
- I pamiętaj, żeby nie zapominać o mówieniu do mnie "pan" - przypomniał, gdy chłopak chyba pierwszy raz w swojej wypowiedzi nie zamieścił tego słowa. Sam Lauri czuł się teraz jak król.

- Panie - dodałem takim tonem, jakbym wspominał o wyjątkowo obrzydliwym zjawisku, zaobserwowanym w toalecie publicznej. Zaraz jednak odchrząknąłem krótko i stwierdziłem w duchu, że lepiej będzie dla mnie, jeśli się natychmiast uspokoję. Może póki co mój szanowny właściciel był opanowany, ale mimo wszystko nie chciałbym go zdenerwować. Już byłbym martwy.
- Czy mogę jeszcze w czymś pomóc, panie? - zapytałem po chwili milczenia, nie patrząc na niego.

- Możesz wytłumaczyć mi, co to był za ton? - zmarszczył swoje brwi. Przestało mu się podobać jak chłopak się do niego odnosił. W końcu był jego właścicielem, tak więc on jako niewolnik miał obowiązek okazywać szacunek i pokorę. Cały czas mierzył go tylko chłodnym spojrzeniem, zastanawiając się, co powinien mu zrobić. Przecież nie może pokazać, że będzie tolerować tego typu wybryki. To była jawna obraza swojego pana.

Odrobinę zaniepokoiła mnie jego mina. Jakby nagle całkiem mu się odwidziało bycie miłym. Następnym razem lepiej będzie, jeżeli w porę ugryzę się w język przed powiedzeniem czegoś, co mogłoby zostać uznane za niewłaściwe...
- Proszę wybaczyć, panie - poprawiłem się szybko. Chociaż on pewnie już i tak obmyślał jakąś wymyślną torturę. Zerknąłem na niego krótko, chcąc wyczytać cokolwiek z jego twarzy.

- Mogę sprawić, że będziesz mnie jeszcze bardziej nienawidził, chcesz? - warknął zirytowany, jednak spróbował przybrać spokojny ton. Nie udało mu się to, więc nerwowo poruszył się na miejscu, patrząc na niego. Powinien wymyślić dla swojego niewolnika jakąś karę, cokolwiek. Nie mógł przecież pozwolić, żeby chłopak pozwalał sobie na wszystko. Tak nie będzie, za nic w świecie.

- Nie chcę, panie - odpowiedziałem cicho, nadal na niego nie patrząc. Jestem idiotą, pomyślałem z irytacją. Jak nie będę się pilnował, to skończę jako ususzona mumia w jakimś rowie, bez kropli krwi. Jakoś bałem się powiedzieć coś jeszcze, chociaż po głowie błąkała mi się myśl, że może powinienem zapewnić go, że już nie będę. No ale... jak złamię słowo? Niee, lepiej nic nie obiecywać.

- Szkoda, że nie mam batu - odetchnął płytko, zaraz jednak uśmiechając się w zwykły dla siebie, cyniczny sposób. Kiwnął na niego palcem.
- Więc podejdź tutaj, zobaczymy, jak ładne jest twoje ciało - oznajmił i lekko zarzucił swoimi włosami, oblizując drapieżnie swoje wargi. Pewnie normalnie odłożyłby to na inny moment, ale jako, że chłopak zdążył go zirytować, postanowił nie odpuszczać. Przynajmniej niewolnik pozna go również z tej złej strony i będzie wiedział, czego może się obawiać.

Z początku zamarłem, słysząc jego słowa. No, teraz to chyba naprawdę się zaczyna. Czas umierać.
Czując, jak moja twarz traci całkowicie kolory, zbliżyłem się na niepewnych nogach do mojego właściciela. Nadal starałem się nie patrzeć mu w oczy, ale też nie chciałem pokazać, że się boję. Zacisnąłem szczęki i utkwiłem spojrzenie gdzieś w ścianie.

- Boisz się? - spytał, mierząc go uważnym spojrzeniem. Strach chłopaka napawał go jeszcze większą radością, tak więc zupełnie nagle pociągnął go za nadgarstek, zmuszając, żeby ten położył się na kanapie. Nie bawiąc się podciągnął jego podkoszulek w górę, już po chwili całkowicie go ściągając. Oblizał swoje wargi.
- Wyglądasz całkiem smacznie - wymruczał cicho, z charakterystycznym błyskiem w czerwonych oczach.

Ja ci dam smacznie, zwyrodnialcu - przemknęło mi przez myśl. Gardło miałem jednak ściśnięte strachem, dlatego mogłem tylko milczeć. Czując, że zostałem pozbawiony koszuli, odetchnąłem cicho i rozchyliłem wargi. Półmetem już za mną.
Gdybym nie leżał na kanapie, a na przykład na łóżku, pewnie zacisnąłbym dłonie na pościeli. Ale tu mogłem tylko zacisnąć pięści.

Z cichym pomrukiem przesunął kłami po jego szyi, z zamiarem spowodowania u chłopaka dreszczy. Zaraz jednak zjechał głową niżej, bawiąc się jego sutkami. Przygryzał je i ssał, wyłącznie dla własnej rozrywki. Nie dbał przecież o to, jak Schiavi się czuje, bo to miało być dla niego coś w rodzaju kary. Wbił palce w jego uda, na znak dla chłopaka, że nie może się nawet ruszyć, bo będzie jeszcze gorzej. Możliwość rozkazywania dawała mu ogromną satysfakcję.

Pewnie, gdyby to robił ktoś inny, mogłoby być miło i przyjemnie. Ale w sytuacji, gdy byłem zmuszany do przyjmowania tych wszystkich, pożal się Boże, pieszczot, czułem się po prostu niekomfortowo. Szalenie chciałem stamtąd uciec i najlepiej nie wracać, ale przecież nie mogłem. Czy aby wampiry nie są nadzwyczajnie szybkie i silne?
Odwróciłem głowę na bok, nie chcąc na niego patrzeć i przygryzłem lekko dolną wargę.

Pierwsze co zrobił, to obiecał sobie w myślach, że zmusi chłopaka do głośnych jęków. Schiavi należał do cichych osób, więc tym bardziej chciał to wymusić. Zrobił nieco poniżej jego sutka malinkę, oznaczając go w ten sposób. Dłoń skierował do jego spodni, gdzie powolnymi ruchami przez materiał bielizny zaczął pieścić krocze. Dawno nie miał tego typu kontaktu z jakimś człowiekiem, więc dotykanie jego ciała dawało mu o wiele więcej radości niż normalnie.

Czując jego dłoń na swoim kroczu szarpnąłem się lekko i jęknąłem cichutko. Oczywiście, że byłem tu uwięziony. A póki byłem jako-tako posłuszny, przynajmniej nie musiałem się obawiać zbytniej brutalności ze strony pana. Gdybym zechciał uciekać, pewnie od razu by się do mnie dobrał, nim zdążyłbym cokolwiek zrobić. Zadrżałem lekko. Aż strach pomyśleć, co to będzie zaraz...

Kolejnym, czego pozbawił chłopaka, to spodnie. Zrobił to razem z bokserkami, doprowadzając do tego, żeby jego niewolnik został nago. Nie zamierzał jeszcze przechodzić do głównej części, chwilę cieszył się widokiem jego ciała. Zaraz jednak wrócił do zajmowania się jego szyją, od czasu do czasu zostawiając po sobie ranki w postaci dwóch ukłuć po kłach. Nie pił jednak jego krwi, chcąc go wyłącznie pozostawić w oznaczeniach. Tylko od czasu do czasu zlizywał to, co wyciekło z którejś z małych ranek.

Poczułem, że cały się czerwienię i po raz wtóry mimowolnie zadrżałem. Zerknąłem jednak krótko na mojego pana, chociaż domyślałem się, co zobaczę. Zboczony uśmieszek wampira, który łaknie mego śmiertelnego ciała. Syknąłem cichutko, gdy poczynił pierwsze nakłucie na mojej szyi, ale kolejne już przyjąłem milczeniem. Pewnie będę miał od tego w cholerę śladów.

Po chwili zsunął się tak nisko, że uniósł dłonią jego nogę w górę, chwytając ją pod kolano. Zaczął przygryzać udo blondyna, jednak nie zbliżając się do jego krocza. Nie miał zamiaru sprawiać mu przyjemności poprzez pieszczenie ciała chłopaka, chciał się po prostu nim nacieszyć. A kiedy mu się to znudzi, zobaczymy. Odsunął swojego długiego warkocza w tył, bo znacznie mu przeszkadzał. W końcu oderwał się od chłopaka ze znaczącym uśmieszkiem.