Każdy człowiek umiera. Ale nie każdy żyje naprawdę.~

Imię: Akihito
Nazwisko: Nagito
Wiek: 16 lat
Typ: Uke
Rasa: Hybryda~Kot+człowiek=Kotoczłowiek
Szlachcic: Tak
Ranga: E

Charakter:
Jest raczej samotnikiem, nie lubi przebywać w większym gronie osób. Czasami potrafi być agresywny, ale to tylko pod wpływem silnej traumy. Lecz na co dzień jest bardzo spokojny, nie krzywdzi ludzi swoimi czynami ani zachowaniem. Mimo, że jest typem samotnika, zdarzy mu się, kogoś poznać, wystarczy tylko przełamać lody. Umie nad sobą zapanować, ale przy tym często się rani, nie chciałbym zaatakować innych. Potrafi być zabawny, uparty, miły jak i sympatyczny, lecz czasem lubi pokazać pazurki. Droczenie się z innymi… Jest czasem, przyjemne prawda?
Zainteresowania:
Od 6 roku życia gra na pianinie, ogólnie wszystko co ma klawisze jest jego przyjacielem. Przed przybyciem tutaj ciągle brał udział w różnych konkursach muzycznych... Również, dużo rysuję, maluje, szkicuje jak kto woli, robi to co kocha.
Wygląd:
Jego oczy były niebieskie z prześwitami bieli, był biały jak kartka ale nie był szorstki jak ona, był bardzo delikatny i podatne na wszelkiego rodzaju siniaki. Włosy.., włosy miał koloru brązu z carmellem zakrywające doszczętnie jego kark, grzywka zaś na bok, taka długa, by mógł zawsze nią zakryć oczy. Był szczupły, mały.. Ledwie sięgał 158 centymetrów…Chodził zazwyczaj o wiele za dużych bluzach, bluzkach jak i koszulach. W przeciwieństwie do bluzek… Musiał mieć dość obcisłe rurki… Chodził w czarnych barwach jak i kolorowych.. Jego ogon dosłownie, wędrował wszędzie, nie umiał on ustać w miejscu....
Ciekawostki:
*uzależniony od słodyczy,
*nie jest zbyt gadatliwy,
*lubi spokój i ciszę,
*nosi okulary, nie tak często, ale nosi. Nie lubi siebie w nich..
Nie lubi:
*czepiających się ludzi,
*słonych rzeczy,
*pomidorów.
Historia:
Mieszkał w dość spokojnej dzielnicy, otoczony służbą i rodziną. Ze względu, że nie lubił spędzać czasu z kimkolwiek z rodziny czy ze służby, miał swój ulubiony kącik, ławka nad jeziorem. Tam mógł być sam ze sobą. Po ukończeniu, 13-12 lat, jego matka go zostawiła, nie przejął się tym zbytnio, ale musiał udawać, ból i smutek. Był dobrym „aktorem”, jak to twierdziły jego dwie młodsze siostry. Nienawidził swojej rodziny, zawsze twierdził, że go nie znają, a oceniają. Ale co spodziewać się po takiej rodzinie? Zawsze uważali go za dziwadło z ogonem i uszami.. Nie jego wina, urodził się już kotem, i tak pozostanie, aż do śmierci. Ale postanowił odejść.. Rok po odejściu matki, on także odszedł, błąkał się, został „służącym”. Ale po wysłużeniu się, i nie oddaniu mu tyłka, wyrzucił go na próg.. Wędrował godzinami, dniami.. Aż w końcu, znalazł to miejsce, zwane "PODZIEMIEM".